De tools van de 21ste eeuw
Hallo!
Stel dat de Coronacrisis 30 jaar geleden uitgebroken was... Hoe zou ons leven er dan hebben uitgezien? Bij deze vraag sta ik vaak stil. Gelukkig beschikken wij nu over een aantal hulpmiddelen om onze lessen of ons werk van thuis uit op te volgen.
Via Toledo en MS Teams krijgen we alle info van school uit toegestuurd. Via Teams of Zoom of Skype kunnen we bellen met vrienden en docenten. En dan zijn er nog al die App's die al zo ingeburgerd zijn dat we niet meer zonder zouden kunnen.
Vrienden & familie
Nu we onze vrienden en familie niet meer kunnen zien, halen we alles uit het internet om het contact toch te kunnen behouden. Dit doen we door apps te gebruiken die we alreeds hadden zoals Messenger, Facebook en Instagram; of leerden nieuwe apps benutten zoals Houseparty waarbij je kan videochatten met acht personen tegelijk. Je kan zien wie er op dat moment aan het bellen is en meedoen of je sluit de kamer en dan kan niemand ongewild binnen komen in het gesprek. Ook Netflix Party is steeds bekender aan het worden. Je kan deze functie downloaden op je computer en om die manier met vele vrienden tegelijkertijd dezelfde film kijken. Zo lijkt het alsof je toch samen een film kijkt.
Ik merk wel dat we steeds minder te zeggen hebben tegen elkaar. Bij vrienden vind ik dit nog redelijk goed meevallen. Als je geen zin meer hebt om te bellen, kan je dit makkelijk zeggen en hoor je elkaar weer een tijdje niet zonder problemen.
Bij familie ligt dit echter anders. Op Pasen belden we een uur en een half met de familie langs mijn papa's kant. Het was allemaal zeer gezellig, daar niet van, elk met ons glaasje Champagne en wat hapjes buiten met het computerscherm voor ons. Maar toch is het helemaal anders dan effectief fysiek samen zijn met elkaar. We video-belden via Praatbox, een functie zoals Zoom. In het begin duurde het al zeker een kwartier tegen dat het bij iedereen effectief werkte. Dan wou de ene iets zeggen maar hoorde je het niet doordat de andere op dat moment ook iets zei. We kwamen al snel tot de conclusie dat we niet door elkaar kunnen praten. Nog een tijdje later merkten we dat achtergrondlawaai ook vertraging opleverde bij het horen van de andere persoon. We spraken over het nieuwe terras van mijn peter, over de zelfgemaakte chocolade eieren van mijn tante, over de tuinstoelen die mijn bompa aan het schilderen is en over onze nieuwe serre. Zo gingen we een tijdje door, waarna het steeds stiller werd. We hadden elkaar niets meer te zeggen. Er werden nog enkele flauwe moppen gemaakt en iedereen werd eens voor de camera getoond; want ja je kan er niet met zijn zessen in één keer op hé. Maar daarna sloten we het gesprek en was iedereen weer met zijn gezin alleen om te eten. De jaarlijkse paaseirenraap in de tuin van bompa en bomma werd herleidt naar een video-call van een dik uur. Ik vind het spijtig dat het op deze manier moet gebeuren, maar ja, we moeten doen wat Marc Van Ranst ons vertelt, en dat is: binnen blijven en geen familie bezoeken.
Brieven
Ja ja, ik hoor het je al denken. Kunnen die grootouders dan zo goed met een computer overweg? Ja ze kunnen het en zijn er nog redelijk vlot mee weg, maar ze zijn het inderdaad niet gewoon. Soms vergeet ik dat men in de 20ste eeuw (nog niet zo lang geleden) geen smartphone had. Laat staan dat ze wisten wat een 'app' was. Toen zouden ze wel andere manieren hebben gehad om met elkaar in contact te blijven.
Of zelfs vóórdat de eerste telefoon werd uitgevonden, in het midden van de 19de eeuw. Hoe zouden de mensen dan contact gehouden hebben? Ik stel me voor dat ze dan brieven stuurden naar elkaar. We doen dat niet meer veel, brieven sturen. Alhoewel ik nu wel moet zeggen, in het vierde-vijfde middelbaar heb ik een tijd lang met enkele vriendinnen brieven geschreven naar elkaar. We schreven gemiddeld één brief per week waarop de andere dan antwoordde, die terug stuurde en zo door. Het werkte even, maar na een maand of twee is het uitgedoofd. Het begon natuurlijk met brieven van vier pagina's lang; maar na een tijdje kon je alles nog op één bladzijde krijgen. We spraken elkaar al zo veel op school en stuurde nadien dingen die dringend gezegd moesten worden. De brieven stelden uiteindelijk niet meer veel voor, want tegen dat je het had gelezen waren de dingen toch al weer veranderd. Dit zou vast hetzelfde scenario zijn geweest moest Corona in de 19de eeuw zijn geweest. Het aantal doden zou snel, heel snel opgelopen zijn. Tegen dat de mensen de maatregelen zouden kennen en zich eraan zouden houden, zou al de helft van de bevolking besmet zijn. Het zou een minstens even grote impact hebben gehad als de pest.
Al bij al denk ik dat we onze twee pollekes mogen kussen om het feit dat we in zo een vooruitstrevende tijd leven, waarin we contact kunnen blijven houden met de buitenwereld via al deze innoverende apps.
Liefs
Huismus
Stel dat de Coronacrisis 30 jaar geleden uitgebroken was... Hoe zou ons leven er dan hebben uitgezien? Bij deze vraag sta ik vaak stil. Gelukkig beschikken wij nu over een aantal hulpmiddelen om onze lessen of ons werk van thuis uit op te volgen.
Via Toledo en MS Teams krijgen we alle info van school uit toegestuurd. Via Teams of Zoom of Skype kunnen we bellen met vrienden en docenten. En dan zijn er nog al die App's die al zo ingeburgerd zijn dat we niet meer zonder zouden kunnen.
Vrienden & familie
Nu we onze vrienden en familie niet meer kunnen zien, halen we alles uit het internet om het contact toch te kunnen behouden. Dit doen we door apps te gebruiken die we alreeds hadden zoals Messenger, Facebook en Instagram; of leerden nieuwe apps benutten zoals Houseparty waarbij je kan videochatten met acht personen tegelijk. Je kan zien wie er op dat moment aan het bellen is en meedoen of je sluit de kamer en dan kan niemand ongewild binnen komen in het gesprek. Ook Netflix Party is steeds bekender aan het worden. Je kan deze functie downloaden op je computer en om die manier met vele vrienden tegelijkertijd dezelfde film kijken. Zo lijkt het alsof je toch samen een film kijkt.
Ik merk wel dat we steeds minder te zeggen hebben tegen elkaar. Bij vrienden vind ik dit nog redelijk goed meevallen. Als je geen zin meer hebt om te bellen, kan je dit makkelijk zeggen en hoor je elkaar weer een tijdje niet zonder problemen.
Bij familie ligt dit echter anders. Op Pasen belden we een uur en een half met de familie langs mijn papa's kant. Het was allemaal zeer gezellig, daar niet van, elk met ons glaasje Champagne en wat hapjes buiten met het computerscherm voor ons. Maar toch is het helemaal anders dan effectief fysiek samen zijn met elkaar. We video-belden via Praatbox, een functie zoals Zoom. In het begin duurde het al zeker een kwartier tegen dat het bij iedereen effectief werkte. Dan wou de ene iets zeggen maar hoorde je het niet doordat de andere op dat moment ook iets zei. We kwamen al snel tot de conclusie dat we niet door elkaar kunnen praten. Nog een tijdje later merkten we dat achtergrondlawaai ook vertraging opleverde bij het horen van de andere persoon. We spraken over het nieuwe terras van mijn peter, over de zelfgemaakte chocolade eieren van mijn tante, over de tuinstoelen die mijn bompa aan het schilderen is en over onze nieuwe serre. Zo gingen we een tijdje door, waarna het steeds stiller werd. We hadden elkaar niets meer te zeggen. Er werden nog enkele flauwe moppen gemaakt en iedereen werd eens voor de camera getoond; want ja je kan er niet met zijn zessen in één keer op hé. Maar daarna sloten we het gesprek en was iedereen weer met zijn gezin alleen om te eten. De jaarlijkse paaseirenraap in de tuin van bompa en bomma werd herleidt naar een video-call van een dik uur. Ik vind het spijtig dat het op deze manier moet gebeuren, maar ja, we moeten doen wat Marc Van Ranst ons vertelt, en dat is: binnen blijven en geen familie bezoeken.
Brieven
Ja ja, ik hoor het je al denken. Kunnen die grootouders dan zo goed met een computer overweg? Ja ze kunnen het en zijn er nog redelijk vlot mee weg, maar ze zijn het inderdaad niet gewoon. Soms vergeet ik dat men in de 20ste eeuw (nog niet zo lang geleden) geen smartphone had. Laat staan dat ze wisten wat een 'app' was. Toen zouden ze wel andere manieren hebben gehad om met elkaar in contact te blijven.
Of zelfs vóórdat de eerste telefoon werd uitgevonden, in het midden van de 19de eeuw. Hoe zouden de mensen dan contact gehouden hebben? Ik stel me voor dat ze dan brieven stuurden naar elkaar. We doen dat niet meer veel, brieven sturen. Alhoewel ik nu wel moet zeggen, in het vierde-vijfde middelbaar heb ik een tijd lang met enkele vriendinnen brieven geschreven naar elkaar. We schreven gemiddeld één brief per week waarop de andere dan antwoordde, die terug stuurde en zo door. Het werkte even, maar na een maand of twee is het uitgedoofd. Het begon natuurlijk met brieven van vier pagina's lang; maar na een tijdje kon je alles nog op één bladzijde krijgen. We spraken elkaar al zo veel op school en stuurde nadien dingen die dringend gezegd moesten worden. De brieven stelden uiteindelijk niet meer veel voor, want tegen dat je het had gelezen waren de dingen toch al weer veranderd. Dit zou vast hetzelfde scenario zijn geweest moest Corona in de 19de eeuw zijn geweest. Het aantal doden zou snel, heel snel opgelopen zijn. Tegen dat de mensen de maatregelen zouden kennen en zich eraan zouden houden, zou al de helft van de bevolking besmet zijn. Het zou een minstens even grote impact hebben gehad als de pest.
Al bij al denk ik dat we onze twee pollekes mogen kussen om het feit dat we in zo een vooruitstrevende tijd leven, waarin we contact kunnen blijven houden met de buitenwereld via al deze innoverende apps.
Liefs
Huismus
Hey Stiene, net als jij ben ik blij dat contact houden met anderen in deze tijden toch nog mogelijk is. Anderzijds zorgt het ook ergens wel voor een enorme druk denk ik. Er wordt van ons verwacht dat we berichtjes, mails en meldingen meteen zien en er ook meteen op antwoorden. Dat zou dertig jaar geleden natuurlijk niet zo geweest zijn. Stof om over na te denken, lijkt mij!
BeantwoordenVerwijderenDag Marit, hierin volg ik je wel. Er komt zodanig veel informatie op ons af dat we sommige dingen uit het oog verliezen. We missen een les of een belangrijk informatiemoment en zoeken dan snel of het al dan niet opgenomen is om het alsnog te kunnen bekijken. Alhoewel we constant in contact staan met elkaar heb ik ook het gevoel er soms alleen voor te staan. Ik denk dat we elkaar als studenten nog meer kunnen steunen door elkaar af en toe te herinneren aan meetings, taken of mails. Bedankt voor je reactie Marit!
Verwijderen